Óhappabloggið

Var að enda við að glápa á myndina Punch-Drunk Love með Adam Sandler. Þetta er svo skrýtin mynd að það er fyndið. Alveg í blábyrjun myndarinnar trítlar Sandler út á götu og lítur í kring um sig. Allt autt, hvergi neinn á ferli þar til það sést glitta í ljós tveggja bíla í fjarska. Hann horfir á þá keyra og skyndilega er eins og fremri bíllin aki yfir jarðsprengju (!), skýst upp í loftið og veltur á ægilegum hraða framhjá Sandler og út úr myndinni. Svo kemur nærmynd af Sandler að gretta sig og segja "úúffh..". Bíllinn sem ók á eftir bílnum sem sprak og valt staðnæmist fyrir framan Sandler og hendir út litlu orgeli og ekur burtu... Þetta jarðsprengjuincident kemur myndinni ekkert við, það er ekki einu sinni gáð hvort nokkur hafi slasast. Sandler tekur bara orgelið og hleypur aftur inn til sín.

Þessi bílveltusena var svo tilgangslaus og óvænt að ég er búinn að vera skellihlægjandi upphátt hérna þótt aleinn sé.
Myndin sjálf er voðalega eyðileg eitthvern veginn, á svona dulrænan og flottan hátt. Það er eitthvað við framsetninguna á henni sem minnir mig á myndina Lost in Translation með Bill Murray. Svona voða undarlegar og hráar myndir sem svona rúlla bara flatar í gegn og áður en maður veit af eru þær búnar, en samt eitthvern veginn finnst mér þær góðar.
-Já, ég er skrýtin skrúfa....

Annars skellti ég mér á opnun listasýningar Lóu (Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir) og Hulla (Hugleikur Dagsson) áðan. En hún er haldin í tónlistarversluninni Smekkleysu (í kjallara húsnæðis Bónusar á Laugarveginum).

Ég tók þrjá hringi þarna inni og fannst gaman að. Þá fannst mér helst standa upp úr veggur þakin litlum smáteikningum eftir Hugleik (hann bætti svo við einni og einni teikningu við vegginn annað veifið og svo tannaskúlptúrarnir hennar Lóu. Reyndar voru nokkrir snyðugir fuglaskúlptúrar eftir Lóu þarna sem ég tók ekki eftir fyrr en á öðrum hring, en þeir voru óheppilega staðsettir í gluggasillu vel yfir augnhæð sýningargesta.


Gamanaðissu

Á meðan ég var þarna keypti ég mér svo tvo diska:

"The Campfire Headphase" með Boards of Canada og svo "La Maison de mon Reve" með Cocorosie.
Campfire Headphase diskurinn olli mér örlitlum vonbrygðum þrátt fyrir að vera rosalega flottur í heild sinni. Finnst Boards of Canada vera farnir of mikið inn á yfirráðasvæði Air. Mæli frekar með disknum "Music has the Right to Children" eða "Geogaddi" fyrir þá sem vilja kynna sér Boards of Canada.
La Maison de mon Reve diskurinn er hrein snilld. Þegar ég var að kaupa diskinn brutust upp kappræður milli afgreiðslumannsins og eins fastakúnans um hvort stelpurnar tvær í grúppunni væru frá BNA eða Canada. Hugsa að ég hefði alveg geta trítlað burt með diskinn á meðan á þessu stóð. :P Held að niðurstaðan hafi verið að þær séu fæddar í Canada en búi í BNA. Þetta er svona sykursæt "mood-setting" tónlist sem ég hef hingað til alltaf tengt við Ísland. Alls ekki ósvipað Emelíönu Torini og Múm. Pottþétt eitthvað sem Silja diggar feitt.