Óhappabloggið

Hún var ágæt...
Tónlistin saug trölladela og sömuleiðis maturinn. DJinn forfallaðist á síðustu stundu þannig að það eina sem var hægt að hlusta á voru súrar live hljómsveitir sem eru ekki fyrir minn smekk. Maturinn tók tvær klukkustundir og vorum við læst inni í matsal allan tímann og máttum ekki fara út. Ég hélt að forrétturinn væri aðallrétturinn, þannig að ég át hann í þremur munnbitum og belgdi mig síðan út af brauði... 37 mínútum síðar kom aðalrétturinn... svo þurftum við að bíða í hálftíma eftir eftirréttinum, og við máttum svo ekki fara fyrr en síðasta manneskjan hafði lokið sér af tuttugu mínútum seinna.
Þegar ballið byrjaði þá vorum við einnig læst inni á hótelinu, reyndar var ekkert mál að príla út um glugga á herbergjunum. Það sem gerði árshátíðarferðina peninganna virði voru öll hótelpartýin og allt þetta nýja fólk sem maður kynntist.

Ég fór í nokkur partý, þar á meðal hékk ég lengi á þriðju hæð, síðan fór ég í annað partý niður á fyrstu hæð og settist við gluggann... Þá labbaði náungi upp að glugganum og bankaði á hann og klifraði síðan inn. Ég, sem var ennþá stilltur á að vera á þriðju hæð hélt ég yrði ekki augnablikinu eldri.
Á ballinu hengdi stelpa svona gerviblóm í skyrtuna mína... allt í gúddí með það, ég trítlaði niður í sal og ætlaði að fá mér sígó, en þá kemur einhver náungi og gargar:

"BLÓÓÓÓM!!!! VÖKVAAAA!!! o_O " og gerir síðan heiðarlega tilraun til þess að hella yfir mig vatni, ég rétt slapp, hálf dauður úr histerísku hláturskasti.

---

Já, enn og aftur er komið að sæludögum FB. Dagar þessir eru tveir talsins og fer lítil eða engin kennsla fram á meðan. Svona fínt fyrir þá sem að ætla á árshátíðina að geta safnað kröftum. Þetta er fyrsta skiptið sem ég tek þátt í þessari dagskrá og fæ fyrir vikið felld niður nokkur skróp og/eða óstundvísi.
Þetta gengur þannig fyrir sig að allir eiga að skrá sig í þrjá atburði, einn á fyrri deginum og tvo á þeim seinni. Úr nógu er að velja, svo sem: Bláa lónið, brjóstsykursgerð, sofa út (hringt á klukkutíma fresti til þess að láta mann vita að maður megi sofa lengur), "grafarþögn" (allir fara inn í kennslustofu og stundað þagnarbindindi í langan tíma), bandí, hokkí, speed date, go kart, veggjaklifur, LOTR maraþon, spila á spil, danskennsla, karatekennsla og fleira og fleira..........
Ég skráði mig í:
LAN: þar var spilað Counter-Strike og þannig leikir.
Hallgrímskirkju og tjörnina: Farið var upp í turninn og síðan niður að tjörn að belgja út fuglalífið.
Þjóðminjasafnið: Skoðunarferð um safnið.

Þetta fór á þessa leið:

LAN: Ég fór í Counter-Strike, ég tolldi í honum í rúman hálftíma (í stað þessara þriggja-fjögurra tíma sem að við áttum að vera þarna inni). Einhver imbi stillti leikinn þannig að ef maður skaut fólk sem var með sér í liði, þá drapst það... Þá varð þetta ekki leingur "la-la" og varð leiðinlegt. Ég er einn af þeim sem að drita fyrst og spyr síðan. Mér tókst samt sem áður að krækja mér í mætingu með því að vinna í skólablaðinu í staðinn.

Hallgrímskirkja og tjörnin: Planið var að fara með myndavél meðferðis (aðallega upp á tjörnina og mannfjöldann að gera) og gjörði ég svo. Þegar ég kom inn í kirkjunna var merkt við mig af fulltrúa skólans, ég spurði hana hvort útvegað væri brauð á eftir til að gefa fuglunum, en svo var víst ekki. Þá trítlaði ég inn í aðalsalinn og hugðist smella af einni mynd þar, en þá hafði fjandans vélin tekið upp á því að verða batteríslaus!! Þar sem að þetta er gömul vél, þá brúkar hún batteríin til þess að keyra ljósmælinn og til þess að smella af þannig að ég hefði alveg eins getað skilið hana eftir heima. Eftir að hafa bölvað vélinni í sand og ösku í guðshúsi ákvað ég að skella mér upp í turninn. Útsýnið var fínt og ég komst að því að það eru skrifstofur á 5. 6. og 7. hæð turnsinns. Í turninum gat maður vel séð stærð bjallanna sem að gefa frá sér þetta rosalega hljóð sem að berst um alla Reykjavík. Varð mér að orði við Kristjón félaga:
"Úff, hvernig ætli það sé að vera hérna inni þegar þessar k*GOOOOONNNG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!*"
Mér hefndist fyrir guðlastið í aðalsalnum, allar bjöllurnar fóru af stað með ægilegum látum og skyndilega uppgötvaði ég hvers vegna það voru rimlar fyrir öllum gluggum turnsins.
Að þessu loknu héldum við niður og komumst að því að allur hópurinn var farinn niður að tjörn á undan okkur. Við flýttum okkur út í Björnsbakarí til þess að kaupa brauð og svo beint niður að tjörn með stuttri viðkomu í Hallanum.
Þegar niður að tjörn var komið voru einungis 5 manns eftir af hópnum og færðu þeir þær fréttir að aftur hefði verið gert manntal við tjörnina ásamt því að öllum var úthlutað brauði þrátt fyrir það sem mætingarfulltrúinn hafði sagt. Við vorum sem sagt álitin hafa stungið af eftir fyrsta manntalið og fengum skróp fyrir vikið.

Þjóðminjasafnið: Hér var meiningin að halda til á kaffihúsi eftir þessa misheppnuðu tjarnarferð þar til mæta átti á safnið. Tíminn flaug og ég hafði steingleymt að ég hafði boðist til þess að ná í Böðvar félaga út í Björgina í Hafnarfirðinum, en þar var í boði veggjaklifur. Hann hringdi í mig þegar ég, Kristjón og Bú (Ingunn) höfðum setið allengi á kaffihúsinu. Hann hafði fengið höfuðhögg og þurfti að kíkja upp á slysó. Mér skildist að hann hafi verið að flippa og ætlað að taka heljarstökk, en rekið hnéð á sér í höfuðið með fyrrnefndum afleiðingum. Eftir þessa sendiför var orðið full seint í rassinn gripið að ná í Þjóðminjasafnsferðina, en mér tókst að bjarga mér fyrir horn á ný með því að taka smá törn í skólablaðinu.

Á morgun: Rúta úr bænum, hótel, ball, partý, fyllerí og meira hótel og hvað eina.
Hinn daginn: ÞYNNKUFRÍÍÍÍÍ!!!!

---

Ýmisslegt hefur á daga mína drifið síðan ég bloggaði síðast. Ber þar helst að nefna:
Þetta gekk ekki upp hjá okkur Tótu.
Mattalingur fór í kirtlatöku og fékk rör í eyrun.
Ég er kominn á fullt í myndskreytingum á skólablaði FB.
Ég er einnig að hefjast handa við að myndskreyta tvær ljóðabækur.
Ég er búinn að hanna kápu fyrir skemmtilega ljóðabók sem Aggi stendur fyrir.
Ég er búinn að vera að teikna eins og brjálæðingur almennt bara:
Mangagellur og Batmanskvísur VARÚÐ: Nekt
Einnig hef ég verið aktífur við ritlistina eins og sjá má hér fyrir neðan, en þar eru sögurnar "Augun" og "Trölli" á ferð. Augun er spennusaga sem er ekki hentug lestri fyrir ung börn, en Trölli ætti að vera í lagi fyrir yngri kynslóðina. Þó gæti hugsast að ég hafi gengið fulllangt í lýsingunum. Ég fæ það þá bara í hausinn seinna. Mig hreinlega kitlar í fingurna mig langar svo að myndskreyta þær báðar, en ljóðabækurnar og skólablaðið verða í forgangi.
Bíllinn minn er dauðvona. Í alvöru í þetta skiptið. Tjah, annað hvort það eða ég hef bara þau áhrif á fólk sem að situr aftur í að það blotni á rassinum við ásjónu mína. Grunar mig þó heldur að þarna sé bíllinn orðinn ryðgaður í gegn. Hann tórir nú saman á fjórum vel staðsettum trékubbum.
Árshátíðin framundan, farið verður út fyrir borgina og gist á hóteli. Þetta verður sveitt gaman!
Artý fartý húfunni sem ég er alltaf með var stolið um helgina... Eins og staðan er núna þá tel ég ekki líklegt að ég finni hana aftur.

Og að lokum ætla ég að sæma lesendur mína prósa"ljóði(?)":

Er þetta
ljóð?
Eða er þetta
ekki

-ljóð?

---

Gamli maðurinn gekk önugur um ganga skólans. Hann var alltaf kengboginn og leit einna helst út fyrir að vera tröll sem kastað hafði verið til mannabyggða vegna þess að hann hefði verið of smár eða jafnvel illur fyrir hin tröllin. Hann var með risastór eyru og langt, mjótt og bogið nef sem náði næstum því niðurfyrir krumpaðan munnin. Annað augað hans var skjannahvítt og starði ávalt beint fram, á meðan hann skimaðist vel um með hinu auganu. Allir krakkarnir voru dauðhræddir við hann þar sem hann átti það til að urra og hvessa á þá augun ef hann rakst á þá á göngunum. Börnin kölluðu hann trölla sín á milli, en auðvitað þorði ekkert þeirra að segja það beint við hann augliti til auglitis. Einstaka sinnum hóstaði hann rosalega svo það glampaði í skakkar tennurnar uppi í honum og öll börnin hrukku í kút og hlupu í felur eins og fætur toguðu og oft gargaði hann eitthvað á eftir þeim.

Gísli litli var ekki síst hræddur við Trölla og nú titraði hann og skalf af ótta við að rekast á hann þar sem hann trítlaði eftir göngunum, orðinn allt of seinn í tíma eina ferðina enn. Hann var ekki minna hræddur um hvað umsjónarkennarinn hans myndi skamma hann mikið þegar hann loks kæmist inn í kennslustofuna því hún gat orðið býsna ill þegar Gísli rataði of seint inn í kennslustofuna. En gangar skólans virtust engan enda ætla að taka þennan morguninn. Gísli þorði nefnilega ekki að flýta sér því hann óttaðist að minnsta þrusk myndi vekja athygli Trölla ógurlega. Skyndilega heyrðust hágværir hóstar bergmála eftir öllum skólaganginum. Gísla langaði til þess að hlaupa en hann gat það ekki, hann var alveg frosinn pikkfastur við gólfið af hræðslu. Hann vissi vel að þarna var trölli á ferð. Hann heyrði hann nálgast og brátt mundi hann koma fyrir hornið og finna sig standandi úti á miðju gólfi. Honum tókst með naumindum að safna upp kjarki til þess að mjaka sér í lítið skúmaskot á ganginum. Þar beið hann með hjartað í buxunum eftir því að Trölli labbaði grunlaus framhjá. Honum var nú alveg sama hvað kennarinn mundi skamma hann mikið, enda var hér um líf og dauða að tefla.

Gísli hélt niðri í sér andanum því Trölli var nú í þann mund að fara að labba framhjá honum. En skyndilega stansaði Trölli og fór að þefa ákaft út í loftið.
-Nú er öllu lokið! Trölli á eftir að rata á lyktina af mér og éta mig upp til agna! Hugsaði aumingja Gísli með sér og var viss um að Trölli væri nú alveg með á hreinu hvar hann væri í felum. En Trölli lét hann bíða eftir sér, hélt áfram að þefa eins og hann ætti lífið að leysa. Gísli þoldi ekki við lengur og hljóp öskrandi fram úr felustað sínum. Þessu bjóst Trölli alls ekki við og brá ákaft við þessa leyftursókn, en náði eitthvern vegin að þyrla brúnu töfraryki í andlitið á Gísla. Þetta brenndi ægilega og veslings Gísli gat ekki opnað augun. Hann hljóp stefnulaust um ganginn gargandi:
-HJÁÁÁÁÁÁLP!!! ÉG ER ORÐINN BLINDUR OG TRÖLLI ÆTLAR AÐ KOMA OG ÉÉÉÉTA MIG!! HJÁÁÁÁÁÁLP!!!
Einstaka skólastofa opnaðist og forvitnir og pirraðir kennarar ráku út trýnin til þess að reyna að þagga niður í þessum ólátabelg. Rétt áður en Gísli hljóp á vegg hrifsaði Trölli hann harkalega til sín, tók hann undir handlegginn og stikaði með hann eftir ganginum endilöngum tautandi og muldrandi. Ekki róaðist Gísli við þessa meðferð og fór að sprikla og orga enn hærra en áður, en Trölli var allt of sterkur. Nú stoppaði Trölli og Gísli fann að hann var að sulla vatni yfir hann.
-NEEEEEEEEEEEEEI!!! EKKI SJÓÐA MIIIIIG!!!! Gargaði gísli af öllum lífs og sálar kröftum, en nú fór honum að líða aðeins betur í augunum. Vatnið var að hreinsa töfraduftið úr augunum á honum og hann var farinn að sjá pínulítið á ný. En hann var samt dauðskelkaður og enn var hann fangi Trölla og óviss um hvað yrði um sig.

Nú arkaði Trölli aftur af stað, nú yrði aumingja Gísli étinn upp til agna hugsaði hann með sér, en sá síðan hvert Trölli stefndi. Beinustu leið á skrifstofu skólastjórans. Þeir þurftu ekki að bíða eftir skólastjóranum þar sem hann stóð fyrir utan skrifstofu sína til að forvitnast um hamaganginn frammi. Hann vísaði þeim samstundis inn til sín.

Skólastjórinn talaði lengi við Gísla og eftir spjallið vissi hann að Trölli var ekkert tröll, heldur ósköp venjulegur gamall maður sem að hét Gunnar. Gunnar og Gísli tókust í hendur, en Gísli var samt ekki alveg hættur að vera hræddur við Gunnar. Þegar Gísli litli komst loksins inn í kennslustofuna daginn eftir mætti hann hann glottandi kennara og fagnaðarópum bekkjarfélaga sinna. Gísli var ekkert að upplýsa leyndarmál Trölla, því nú var hann ekki lengur strákurinn sem að mætti stundum of seint í tíma. Nú var hann Gísli, strákurinn sem að slapp lifandi úr klóm Trölla.

---

Ég var á leiðinni upp í Ártún eftir annasaman vinnudag. Að venju ferðaðist ég með strætisvagni. En þessi ferð átti eftir að verða vandræðalegri og óþægilegri en áður. Ég vissi það vitaskuld ekki þarna þar sem ég stóð með bros á vör, tottaði sígarettu og beið vagnsins. Veðrið var gott og miðbærinn var sleginn gulli kvöldsólarinnar. Vagninn var ekki á áætlun, en mér var nokkuð sama því amstur dagsins var yfirstaðið og við skyldi taka áköf afslöppun og sjónvarpsgláp. Loks kom hann, frekar drullugur eftir linnulausan akstur um götur borgarinnar. Ég nánast valhoppaði inn í vagninn þar sem ég rak strætókortið mitt framan í fúllyndan vagnstjórann og trítlaði í átt að eftirlætis sætinu mínu.

Skuggaleg vera sat aftast í vagninum og virtist hvessa á mig augun. Þegar nær dró sást glampa í galopin augun. Bros mitt var ekki lengur ekta, það var frosið fast við smettið á mér og ég þorði ekki að taka það af. Það fór um mig hrollur og ég hlammaði mér næsta sæti sem ég fann þó nú sæti ég mun framar í vagninum en ég var vön að gera. Ég leit við til þess að fullvissa mig um að hann væri hættur að stara en þá mætti mér trillingslegt augnaráð, það glampaði í hvítuna og illkvittnislegt glott leið um andlit hans er augu okkar mættust. Það skein í skakkar, hvítar tennurnar í öðru munnviki hans. Hann rumdi og hagræddi sér í sætinu. Blikkaði ekki augunum. Starði bara stíft á mig. Ég sneri mér snöggt við aftur og stífnaði öll upp. Bros mitt var nú alveg horfið og í stað þess var komin óttablandin skeifa. Ég ákvað að reyna að hunsa hann og hugsa um eitthvað annað.

Ég horfði út um gluggann en sá ekki neitt. Annars vegar var auglýsing fyrir glugganum sem að byrgði mér sýn og hins vegar tók ég að finna fyrir starandi augnaráði hans bora sig inn í hnakkann á mér. Hann byrjaði að söngla perralega og kaldur sviti ruddi sér leið niður með bakinu á mér. Ég lét mig leka hægt niður í sætið mitt til þess að skýla höfðinu bakvið sætisbakið en þá heyrði ég þrusk aftan úr vagninum. Ég stífnaði aftur upp og hausinn á mér skaust upp fyrir sætisbakið á ný. Ég fann að hann var staðinn upp, enn borandi augunum inn í mína innstu sálarkima. Einhvað var ekki eins og það átti að vera, það var slatti í næsta strætóskýli. Ég reyndi að mana sjálfa mig upp í að líta við aftur, en ég þorði það ekki fyrr en ég heyrði fótatak. Hann studdi sig við slá í lofti vagnsinns og gekk hægum en öruggum skrefum í átt að mér, einbeittur á svip og ég sá að ég var enn fangi geðsýkislega augnaráðsins. Ég tók kipp og snerist fram aftur og hjarta mitt var farið að berjast ákaft um í brjósti mér, en þá settist hann niður aftur. Tveimur sætum fyrir aftan mig. Ég leit snögglega við aftur og nú sá ég hann greinilega. Kvikindislega glottið var komið á hann á ný og augu hans átu sig í gegn um mig. Hann var líklega kominn á sjötugsaldurinn, tekinn í andlitsdráttum og eitt og eitt skegghár stóð langt út úr broddaskóginum. Hann rumdi hljóðlega, en óhuggulega, í hverjum andadrætti. Ég lak niður í sætið á ný. Mér hafði aldrei liðið svona illa á ævinni. Aftur heyrði ég þrusk að baki mér, rétt eins og hann væri að teygja sig til þess að skyggnast yfir sætisbakið. Ég var nærri lekin niður í gólf. Þannig var ég þar til mig var farið að verkja í allan líkaman. Þá stóð hann upp eina ferðina enn, gekk rymjandi þungum skrefum að mér og staðnæmdist yfir mér. Ég fann núna sterkt fyrir því hvernig hann starði á mig. Ég fann hvernig djöfuleg áform hanns með mig færðust nær og nær veruleikanum með hverjum rymjandi andadrætti. Hjarta mitt virtist ætla að mauka öll önnur innri líffæri og um stund hélt ég að það myndi líða yfir mig, en þá skyndilega fékk ég auka styrk, spratt á fætur og gargaði af öllum lífs og sálar kröftum: “Láttu mig í friði helvítis pervertaógeðið þitt og snautaðu burt!!”

Honum varð svo við þessi óvæntu skilaboð að hann féll afturfyrir sig í sætið sem þar var, setti upp eymdarsvip og ýtti síðan skjálfhentur á stopphnappinn. Ég hálfvorkenndi helvítinu en sveiaði þó á hann, vatt upp á mig og horfði út um gluggann. Skömmu síðar staðnæmdist vagninn, maðurinn stóð upp, tók blindrastaf og fálmaði skelkaður leið sína út úr vagninum.

---