Óhappabloggið

Þrátt fyrir að hafa farið svo seint í háttinn þurfti ég lítinn svefn og var kominn á ról rétt fyrir ellefu eldhress og sprækur. Aggi var hins vegar ekkert á því að vakna strax svo ég skellti mér í sólbað, enda logn og 22° hiti. Svo fékk ég mér auðvitað búrger á barnum sem kallaðist Halldór... Halldór er verulega góður og deilir fyrsta sætinu á listanum með búrgernum af Narfeyrarstofu á Stykkishólmi. Það leið á daginn og Aggi fór á stjá og fékk sér feitan Halldór og svo var laggt af stað... En hvert? Um þetta var mikið hugsað, næsta nótt er svokölluð aukanótt sem við ákváðum að halda opinni. Hafði ég hugsað mér að eyða henni á Selfossi eða úti í Vestmannaeyjum, en Aggi vildi eitthvað rólegra (og fölnaði ákaft er ég minntist á Selfoss). Við ákváðum þá að vara milliveginn og fara á Laugarvatn. Sem svo reyndist vera rólegri en ég hafði ímyndað mér að Kópasker væri um helgi.

Á leiðinni skoðuðum við svo auðvitað Skógarfoss og Seljarlandsfoss. Það er rosalega fyndið að heyra útlendinga reyna að segja "Seljarlandsfoss": Sjallalll... shelliiahhlalllalllallah?


Skógarfoss.


Seljarlandsfoss.


Og svo spesjal ríkvest mynd af bílnum við Seljarlandsfoss fyrir Nínu.


Og svo önnur.

Svo var ekið nánast beint strik á Laugarvatn.



Þar er rekið tjaldstæði sem ég taldi vera mikinn djammstað okkar unga fólksins um helgar... Sem sýnir bara að ég er að verða gamall, því svo er ekki lengur. Tjaldstæðið er nú í eigu manns sem ég kalla ekkert annað en Meistarann og er þrjátíu ára aldurstakmark inn á tjaldstæðið. Meistarinn er eldri maður sem ber þess merki um að hafa stundað íþróttir allt sitt líf, hann glottir út í annað og fylgist vel með öllu sem á gengur á svæðinu. Þetta með aldurstakmarkið vissum við ekki er við gengum til hans og spurðum hvar tjaldstæðið væri:

Meistarinn: "Hvað eruð þið mörg?"
Við Aggi í kór (hikandi og ósamtaka): "Bara við tveir"
Meistarinn: "Og eigið þið von á nokkrum fleirum?"
Við Aggi: "Nibbs."
Meistarinn: "Allt í lagi, segjum sem svo að þið mynduð láta mig fá svona eins og sexhundruð krónur hvor, þá gæti ég, ef ske kynni, vísað ykkur á tjaldstæðið og opnað fyrir ykkur hliðið, ef fyndist ykkur boðið þyggjanlegt... Höfum við náð samningum, herramenn?"

Við Aggi kinkuðum kolli furðu lostnir yfir þessari seremóníu en fegnir því þó að hafa fengið tjaldstæði. Í veitingahúsi Meistarans er selt öl og því snerum við Aggi aftur eftir að hafa tjaldað og sátum til lokunar og aðeins lengur því Meistarinn var ekkert að stressa sig á okkur. Ég hafði orð á því við hann að ég hafi klikkað á því að merkja tjaldið svo sæist að við hefðum greitt fyrir. Hann glotti og svaraði: "Hafiði engar áhyggjur af því drengir mínir... Við þekkjum limmann!" :Þ

Skiljanlegt er að við eina barinn á plássinu myndu hópast ölvaðir unglingar á laugardagskvöldi, en ekki hérna. Það var hart tekið á hvers konar hópmyndunum í og við staðinn og þær örfáu yfirtökutilraunir unglinganna sem áttu sér stað voru samstundis horfnar á brott svo aðeins athuglustu gestir staðarinns tóku eftir þeim. Þetta er sannkölluð fjölskylduparadís.

Á tjaldstæðinu hittum við svo skemmtilegt par með nokkur börn sem þau voru að senda í háttinn. Konan dró mig á tal og í ljós kom að hún þekkti.... gettu hvern.... Bjarndísi túrbó, frænku á ísó... Þetta er ótrúlegt! o_O

Reyndar kom svo í ljós að konan heitir Hildur og er systir Hlyns vinar hennar mömmu. Að auki hafði hún og Lalli, maðurinn hennar, komið í heimsókn fyrir nokkrum árum til að skoða Ella. Þau buðu okkur svo að setjast að spjalli yfir öli í "Tuskuhótelinu" sínu, sem reyndist vera tjaldvagn. Það var setið og spjallað langt fram á nótt og þótti okkur þetta vera hið fínasta fólk.



Hildur í símanum.

Ég og Lalli í tuskuhótelinu.

Hér er svo leiðin sem farin var í dag: