Óhappabloggið

Já, ég er ein stór taugahrúga eftir daginn í dag. Annars vegar fór Mattalíusinn minn í hálskirtlatöku og hins vegar fór Elli í sína viðgerð í annað sinn. Báðar aðgerðirnar heppnuðust vel, en Matti virðist vera frekar slappur, enda er svona lagað ekkert djók. Ég kíkti í heimsókn til hans áðan og lék í blöðruleik við hann... Það var erfitt að horfa upp á hann svona sjúskaðan. Ef hann hló, þá fylgdi hóstakast og skeifa á eftir. :S
Ég tolldi reyndar ekki lengi í heimsókn þar sem að ég var bæði uppgefinn eftir síðustu tvær andvökunæturnar og þar að auki er ég með spítalafóbíu og var farinn að svitna og finna fyrir ógleði þarna inni. Mér þykir þetta undarlegt fyrirbæri þessi fóbía mín þar sem hún lætur ekki til sín taka þegar ég er sjálfur lagður inn.

Af Ella er það að frétta að hann slapp loksins undir læknishendur í morgun. Fór ég með hann og átti að skilja hann þarna eftir og sækja hann rétt fyrir lokun. Ég var ekki búinn að staldra við lengi heima við þegar það var hringt í mig af dýralæknastofunni (með sömu hugarangistarafleiðingum og þegar bréfbean hringdi bjöllunni þegar Elli var í síðustu aðgerðinni). Var mér sagt að Elli væri að ganga bersesgang og ómögulegt væri að meðhöndla hann sem stæði. Ég þurfti því að fara aftur til doksa og reyna að róa Ella niður. Það var eiginlega orðið of seint, Elli hafði eygt sprautuna sem honum var ætlað... Einnig hafði hann séð dýralækninn... Þar ofan á hafði hann séð sprautuna í hönd dýralæknisins og nú mátti hann hvorki sjá sprautur né dýralækninn án þess að tapa sér af bræði. Í ofanálag var hundur staddur á stofunni. Hann var sárþjáður greyið og hafði hægt um sig, en Elli var beinstífur af ótta svo það var næstum hægt að halda á honum eins og sleikipinna. Ég sagði þeim að færa hundinn út af stofunni á meðan ég reyndi að róa Ella niður. Það gekk mjöööög hægt, því alltaf þegar læknirinn gekk framhjá að sinna öðrum erindum stífnaði Elli allur upp, því nú hafði hann séð þessa hræðilegu manneskju bæði með hund OG sprautu. Þetta fór fyrst að ganga þegar ég tók upp á því að loka mig inni með honum inni í ljóslausri kompu. Þar róaðist hann fljótt en, eins og áður, trylltist hann við ásjónu doksa. Í komputilraun nr.2 var handklæði brugðið yfir hann og reynt að sprauta hann með deyfilyfinu án þess að hann sæi til, en hann brást harkalega við nálastungunni og aðeins helmingur deyfingarinnar rataði á réttan stað og ég sá varla í úlnliðina á mér fyrir klóri. Komputilraun nr.3 heppnaðist síðan loksinns, en með sömu afleiðingum og í fyrri tilrauninni - Klóriför ofan á klóriför. Hann sofnaði fljótlega eftir það, þó með einstaka rumski og skapofsa, en það leið fljótt hjá. Gumsinu hans var troðið aftur inn og saumað mun betur en í fyrra skiptið svo það ætti að tolla inni í þetta skiptið.
Það sem ég kvíði hins vegar mest fyrir núna er að, vegna þess hve seint ég tók eftir því að allt væri komið út aftur, nú þarf ég að dæla í hann mjúkri olíu á hverjum degi næstu tíu dagana. Þetta fer þannig fram að ég fylli nálarlausa sprautu af olíunni og rek hana því næst upp í, með lof að segja, hans cloaca og dæla öllu þangað inn.... Hef ég á tilfinningunni að lítið muni verða eftir af húð á höndunum á mér eftir tíu daga. En um leið vona ég í guðanna bænum að Elli veikist ekki eftir að hann nær fullri stærð.

"Í guðanna bænum" - Ég hef aldrei velt því fyrir mér áður, en þetta er rammheiðið orðatiltæki, hehe.